اشعار

ای مرغ جان کبوتر صحن و سرای تو            هفت‌ آسمان صـحـیـفـۀ مدح و ثنای تو

چـشـم رضـا به مــاه رخ دلـربـای تــو            چــشـم فـرشتـگـان خـدا جـای پـای تـو

دل‌هـای عـارفـان، حـرم با صـفـای تو

تو خـود جـوادی و همه عالـم گدای تو

دست گـدائی هـمـه عـالـم به سـوی تو             دل بـرده از امـام رضـا مــاه روی تو

پیـشـانـی مــلائکـه بر خـاک کـوی تو             جـام بـهـشـتـیــان همه پر از سبوی تو

ذکـر خــوش امام رضا گـفـتـگـوی تو

زیـبـد که او هـمـاره بگــوید ثـنـای تو

بـسـم‌اللهِ صحـیــفـۀ دل‌هـاست نــام تــو            خیـل ملَـک ستـاده به عـرض سلام تو

عـالـم رهـیـن کـثــرتِ جــود مـدام تـو            بــالاتــر از ثــنــای خـلایـق مــقــام تو

نـور است هـمچـو آیۀ قــرآن کــلام تو

رویـد مسیـح از نـفـس جــانــفـزای تو

وابـسته بر وجـود تو این عـالـم وجود             آرند جن و انس به خاک درت سجـود
مشهور در میان امامان شدی به جـود             بر جـود و بر قیام و سجوت همه درود

آیـات غیب را رخ نـورانی‌ات شـهـود
وجه خـداست روی مـحـمّدـ نـمـای تو

تو بـضـعـۀ امام رضا نـجـل حـیـدری             سر تا قــدم پـیـمـبر و زهرا و حیدری
چشم و چراغ زادۀ موسی‌بن‌ جـعفـری             ابـن الـــرضـــای اوّلِ آل پــیــمــبــری

از هـر چـه گـفته‌انـد و نگفتنـد برتری
گوهرچه قابل است که ریزم به پای تو

جز تو که خصم گشته ز جود تو بهـره‌ بر            کی داده حـرز فـاطـمـه بر قـاتل پـدر؟
جایی که می‌کنی تو به دشمن چنین‌ نظر            بـاور نـمی‌کـنــم که بـرانـی مـرا ز در

از من اگر چه نیست کسی روسیـاه‌تر
دارم امیـد بر تو و لطف و عـطای تو

مأمون به پیش علم و کمال تو شد حـقیر            افـتـاد در حقـارت و افکـند سر به زیر
یحیی‌ابن‌اکثم  آمده در محضرت اسیـر            با آنکه در مـدارج تعـلـیـم گـشـته پـیـر

درمحضر تو کم بوَد از کودک صغیر
شـد محـو علـم و دانش بی‌انــتهـای تو

ما مـورِ کوچـک و تو سلیمان عـالمی            جــان امـام هـشـتـم و جــانـان عـالـمـی
مدفـون به کـاظمینی و سلطان عـالمی            مـاه رضـا و مـهــر فــروزان عـالـمـی

در هر قـدم نثـار رهـت جــان عـالـمی
جان چـیست تا کـنـند خـلایق فـدای تو

یک عـمر بوده آتش غــم شمع محـفلت            مأمون هزار مرتبه خون ریخت در دلت
دردا که یـار جـانـی تو گـشـت قـاتـلت            حل شد به زهـر، عـاقبت کار، مشکلت

بودی جوان و قـتلگهت گشت منـزلت
خامـوش گشت زمزمه‌هـای دعـای تو

در بین حجره سوختی و دست و پا زدی            وز سـوز سـیـنـه نـالۀ واغــربـتـا زدی
با کام تشنه مـادر خود را صــدا زدی            وز سوز ناله شعله به ارض و سما زدی

فـریـاد بـهـر تـشـنـه‌لـبِ کــربـلا زدی
بـر عــرش رفت نـالــۀ واویـلـتـای تو

هر چند هیچ‌کس ز غـمت با خبر نبود            دیگر سرت به نوک نی و طشت زر نبود
در قـلـب داغــدار تو داغ پـسـر نـبـود            لب‌هایت از حسیـن دگـر تـشنـه‌تر نبود

دیگر به سنگ ماه جـمالت سپـر نبـود
جاری نگشت خـون به رخ دلربای تو

تا دور چرخ فصل خزان دارد و بهار             روزی چو روزجد تو نبْوَد به روزگار
روزی که شد به نیزه سر آن بـزرگوار            خـورشید سر برهـنه درآمد ز کوهسار

میـثم بـیـار در غـم او چـشـم اشکـبـار
کن گریه تا که سیل شود اشک‌های تو